ALAMAT NG PARUPARO (ALAMAT)

ALAMAT NG PARUPARO (ALAMAT)

Noong unang panahon, may magkapatid na ulila na naninirahan sa isang ilang na baryo sa Laguna. Ito ay sina Amparo na ang palayaw ay Paro, samantalang ang nakababata naman ay si Perla na pawang sumisibol na dalagita. Pagtitinda ng bulakalak ang kanilang ikinabubuhay. Magkaiba ang ugali nila, si Amparo ay tamad at walang kinagigiliwang gawin kundi ang lumapit sa mga bulaklak at amuyin ito. Samantalang si Perla naman ay masipag at masinop sa kabuhayan.

Likas na mabait si Perla, pasensiya na lamang ang kaniyang binibigay sa kapatid na si Amparo na ubod ng tamad.

Ngunit isang araw ay naubos na ang pasensiya ni Perla at nagalit kay Amparo na laging nagrereklamo sa kanilang ulam. Galit din sumagot si Amparo, “Anong gusto mo, alilain ako at busabusin? Ako ang masusunod dahil ako ang nakatatanda,” sabay nanaog at pumitas ng halaman sa hardin at nagtuloy sa ilog upang pagmasdan ang bulaklak sa kanyang buhok. Pagdukwang niya ay tuloy-tuloy siyang nahulog sa ilog. Sa  pag-aalala sa kapatid ay sumunod si Perla at kitang-kita niya nang mahulog si Amparo sa ilog. Sumigaw nang malakas si Perla “Paro! Paro!,” marami ang nakarinig at tinulungan siya ngunit walang Amparo silang nakita.

Habang balisang nagmamasid ang mga tao sa ilog, ay may isang bulaklak ang lumutang sa kinahulugan ni Amparo at unti-unti itong gumalaw, dahan-dahang nawala ang hugis bulaklak nito at unti-unting umusbong ang pakpak na may iba’t ibang kulay. Walang ano-ano ay lumipad at nakita ni Perla na pumunta ito sa halamanan at nagpalipat-lipat sa mga bulaklak. Kinutuban si Perla at nasambit niya ang katagang “Paro! Paro…!”

Simula noon, ang maganda at makulay na munting nilikha ay tinawag ng mga tao na paruparo.